اثر امید درمانی گروهی بر تاب آوری و امید به زندگی در بیماران مبتلا به سرطان پستان شهر زنجان

مقدمه: سرطان یکی از بیماری‌های مزمن می‌باشد. امید درمانی می‌تواند سبب افزایش تاب آوری و امید به زندگی این بیماران شود. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر امید درمانی گروهی بر تاب آوری و امید به زندگی در بیماران مبتلا به سرطان پستان شهر زنجان است. روش کار: این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنتر ل انجام شد. تعداد نمونه‌ها، در گروه مداخله 12 و در گروه کنترل 15 نفر از زنان مبتلا به سرطان پستان شهر زنجان در سال 1394 بود که شدت و سطح بیماری یکسانی داشتند، به طور تصادفی ساده انتخاب در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده پرسشنامه جمعیت شناختی، "مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون" (Conner-Davidson Resilience Scale) و "امید به زندگی اشنایدر" (Schneider‘s Life Expectancy Questionnaire) بود. روایی و پایایی این ابزارها در پژوهش‌های قبلی بررسی شده است. امید درمانی به روش گروهی در 8 جلسه 90 دقیقه در یکماه برگزار شد. پرسشنامه‌ها در مرحله اول و هشتم مداخله تکمیل شد. تحلیل داده‌ها با نرم افزار اس پی اس اس نسخه 20 انجام گردید. یافته‌ها: امید درمانی به شیوه گروهی سبب افزایش تاب آوری (0/001 > P) و همچنین امید درمانی، امید به زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان را افزایش داد (0/001 > P). نتیجه گیری: روش امید درمانی می‌تواند به بیماران سرطانی از جهات مختلف، امید به زندگی و تاب آوری کمک نماید. پیشنهاد می‌گردد با استفاده از روش امید درمانی برای بیماران مبتلا به سرطان، امید به زندگی، تاب آوری و حتی کیفیت زندگی اقدامات لازم به عمل آید.